به نقل از یکی از اقوام که یکی از آشناهاشون تو قالیشویی کار می‌کنه:
از چند ماه به نوروز، به هیچ وجه قالی به قالیشویی ندین. چون اوضاع خیلی خرابه. بقیه‌ی قالیشویی‌ها رو خبر ندارم، این یکی که وصف حالش رو شنیدم، از سراااسر شهر قالی می‌بره و محدود به منطقه‌ی خاصی نیست. تعداد زیادی وانت داره که از هشت صبح تا هشت شب و هفت روز هفته کار می‌کنن. البته کار که چه کاری! به نقل از منابع مذکور، فرش رو با آب‌کف خیس می‌کنن و بعد با کفش‌های گلی هی از روش میرن و میان و بعد میندازن رو میله‌ها که خشک بشه. به عبارت بهتر، فرش رو تمیز می‌برن، کثیف برمی‌گردونن. مشکل اینه که تحت عنوان یک اسم هم نیست. تراکت‌های مختلف با اسامی مختلف و تلفن‌های مختلف تو مناطق مختلف پخش می‌کنن، تا وقتی یک نفر از یک اسمش شاکی میشه و به بقیه توصیه می‌کنه که "یه وقت به این قالیشویی ندینااا" با اسامی دیگه بره سر وقتشون! به همین رذلی و بی‌شرفی.
من وقتی شنیدم خیلی داغ کردم. چطور ممکنه یکی بتونه کلاه به این بزرگی سر مردم بذاره و کسی هم صداش درنیاد؟ همون شخصی که اونجا کار می‌کنه، یه حساب سرانگشتی کرده که این قالیشویی روزی سی و پنج میلیون تومن درمیاره. فرض کنیم در بیشترین حالت ده پونزده میلیونش رو هزینه کنه، یعنی روزی بیست میلیون تومن، طی سه ماه آخر سال؟ واقعا چطور ممکنه تو روز روشن کسی بتونه به این ترتمیزی، بدون دردسر، بدون شکایت، از مردم ی کنه؟ مامان میگن با چه وجدانی می‌تونه همچین پول‌هایی رو بخوره؟ من میگم مسئله‌ی وجدان مردم برای من تقریبا حل‌شده است. به این رسیدم که دیگه رو وجدان عموم مردم حساب نکنم. اما من با این مشکل دارم که چطور بدون هیچ مانعی، بدون هیچ زحمتی، بدون هیچ بازخواستی چنین کارهایی تو این جامعه انجام میشه؟ سازوکارهای قانونی و نظارت و اینا رو هم فاکتور بگیریم که نباید بگیریم، خود مردمو چه کنیم؟ کسی که خونه‌ش ده تا فرش داشته و همه‌شو تمیز داده به قالیشویی و کثیف پس گرفته، چرا نباید اعتراض کنه؟ من اصلا هیچ‌جوره تو کتم نمیره. یک نفر نبوده، دو نفر نبوده، ده نفر نبوده، صد نفر نبوده، روزی بالای صد نفر بوده، روزی چند صد تا قالی بوده. اگه حتی یک درصد این آدم‌ها شکایت می‌کردن، روزی حداقل یک شکایت ثبت می‌شد. آیا چنین شرکتی دیگه می‌تونست کار کنه؟ هر جور حساب می‌کنم، این حجم از ظلم‌پذیری‌مون و انفعالمون، نمیشه، اصلا هضم نمیشه. ولی هست، متاسفانه.
درباره این سایت